Everest / Vinson Blog

Zgodnie z planem 17 grudnia przelecieliśmy z Punta Arenas do bazy na Lodowcu Unii, a stamtąd tego samego dnia wieczorem do Bazy Głównej pod Vinsonem na Lodowcu Branscomba. Z kolei nasza wspinaczka zakończyła się 27 grudnia wieczorem, kiedy to wróciliśmy do bazy na Lodowcu Unii, skąd 29 grudnia po południu powróciliśmy do Punta Arenas. O swojskim locie sowieckim Ilyushinem, nieporównywalnym z niczym co wcześniej w życiu widziałem majestatycznym pięknie Antarktydy, niezwykłym locie nad górami Ellswortha, świetnie zorganizowanej, ale i absurdalno-groteskowej bazie na Lodowcu Unii, a także o Davie Hahnie oraz miłej wizycie w Ambasadzie Rzeczypospolitej w Santiago de Chile, warto szerzej napisać. Może to zrobię, a jeśli nie to przy okazji zapewne opowiem…  Teraz jednak o samej wspinaczce na Masyw Vinsona.

 

 

Trwała ona 10 dni. Zgodnie z planem mieliśmy dotrzeć na szczyt w siódmym dniu wędrówki tj. w Wigilię Bożego Narodzenia. W rzeczywistości zdobyliśmy Górę dwa dni później 26 grudnia w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia.

 

 

18 grudnia ruszyliśmy z Bazie Głównej pod Vinsonem (Vinson Base Camp) na wysokości 2.135 m n.p.m. w górę Lodowca Branscomba. W pobliżu Obozu I (Law Camp) złożyliśmy depozyt (część sprzętu) oraz wróciliśmy do Bazy. W tej części Góry temperatury – w czasie całej wyprawy – oscylowały w granicach -10°C – -15°C. Tego dnia mieliśmy niemal bezwietrzną pogodę. Niestety widać było, że w okolicach szczytowych zaczyna się kotłować. I rzeczywiście w kolejnych dwóch dniach była burza, co pozwoliło nam ze spokojem aklimatyzować się resztkami dowleczonego na koniec świata kartonowego wina.

 

 

21 grudnia założyliśmy Obóz I na wysokości 2.750 m n.p.m. Następnego dnia złożyliśmy depozyt w Obozie II (High Camp) i wróciliśmy do Obozu I. Znaczną część wędrówki stanowiło strome podejście pod zbocze, w niektórych miejscach dochodzące do 45° nachylenia. W drodze zrobiło się zimno, zaczęło mocno wiać. To był przedsmak tego, co może spotkać wspinacza na szczycie Vinsona. Kolejny dzień przeczekaliśmy więc w Obozie I kolejną już burzę śniegową.

 

 

W Wigilię założyliśmy Obóz II na wysokości 3.700 m n.p.m. Potem ponownie czekaliśmy na poprawę pogody, aby 26 grudnia zaatakować szczyt. Po siedmiu godzinach wspinaczki o godz. 16.15 czasu miejscowego weszliśmy na wierzchołek Masywu Vinsona.

 

 

Wspinaczka nie należała do szczególnie trudnych, choć na samej grani było kilka sympatycznych eksponowanych trawersów. Pogoda była umiarkowanie korzystna. Wprawdzie temperatura powietrza wynosiła około -30°C, ale przy słabym wietrze odczuwalna temperatura zapewne nie spadła poniżej -35°C – -40°C. Jak na Vinsona można uznać to za przyzwoite warunki. Nie było bardzo zimno, ale było za to mgliście. Szczęśliwie, co jakiś czas wiatr rozganiał chmury. Widoki były tolkienowskie…

 

 

27 grudnia zeszliśmy z Obozu II do Bazy Głównej pod Vinsonem i korzystając z dobrej pogody wieczorem przelecieliśmy do bazy na Lodowcu Unii.

 

 

Kilka słów o ludziach. O Davie już wspomniałem, że o nim wkrótce szczerzej wspomnę. Poza tym w grupie byli piękna Nicole (właścicielka plaży w New Jersey), przystojny Brian (właściciel hurtowni sprzętu zimowego z Kolorado z trzema wyprawami na K2 i Everest w dorobku) oraz tajemniczy (chyba) Joe (piszę chyba, nic nie mogę dodać, bo wszystko co jego dotyczyło było top secret, tajne przez poufne). Mam nadzieję, że w sprawach personalnych ciekawość czytelników zaspokoiłem. Jeśli nie, odsyłam do moich pośmiertnych memuarów…

Zwiń

Udało się. W drugi dzień świąt Bożego Nrodzenia 26 grudnia 2012 r. zdobyliśmy Masyw Vinsona, najwyższą górę Antarktydy. Dziękuję wszystkim za wsparcie.

Zwiń

Jutro z Punta Arenas lecimy przez cztery-pięć godzin rosyjskim samolotem transportowym Ilyushin IL76 do bazy na Lodowcu Unii na Antarktydzie. Leci się nad Cieśniną Magelana, Ziemią Ognistą, Cieśniną Drake’a, a wreszcie mija koło polarne.

 

Dalej z Lodowca Unii awionetką Twin Otter (na płozach) leci się przez kolejne około półtorej godziny w Góry Ellswortha. Lądowanie następuje na Lodowcu Branscomba w pobliżu bazy pod Vinsonem położonej na wysokości 2.135 m n.p.m.

 

Tam zaczyna się wspinaczka. Aklimatyzacja, obóz pierwszy, obóz drugi, a jeśli wszystko potoczy się zgodnie z planem 24 grudnia atak szczytowy.

 

 

 

Tymczasem za sześć godzin pobudka, a za dziewięć godzin wylot na Antarktydę.

Zwiń

Masyw Vinsona jest najtrudniej dostępną górą w Koronie Ziemi. Transport został zmonopolizowany przez firmę Antarctic Logistics & Expeditions z siedzibą w Salt Lake City w amerykańskim Utah. Jak każdy monopolista także ALE budzi najcieplejsze z możliwych uczuć…

 

Trzy dni przygotowań minęły szybko. Spotkanie i zapoznanie się z partnerami Nicole, Brianem, Joe oraz Jeffem. Przegląd sprzętu, ostatnie zakupy oraz wieczorne opowieści o górskich przewagach. Kiedy w 1938 r. pierwszy raz wchodziłem na McKinley…, a kiedy w 1971 r. podchodziłem po raz drugi do Everstu…, a kiedy w 2008 r. zdobywałem Gubałówkę solo, on sight, w ciężkich warunkach śniegowych, po trzech wódkach…

 

Dziś od rana wszystko kręci się już niemal tylko wokół ALE. Rano godzinny profesjonalny briefing ALE dla 60 osób, które jutro ruszają na Antarktydę. Część to wspinacze, niektórzy na nartach bądź piechotą wybierają się na biegun południowy, inni oglądać pingwiny cesarskie… (tym ostatnim zazdroszczę szczególnie). Później Msza Św. w lokalnej katedrze Świętego Serca (na marginesie to najbardziej na południe położona diecezja na świecie), (nie po bożemu) ostatnie zakupy i ostatnie sprzętowe decyzje. O 14.45 nasza grupa miała ważenie bagażu. Limit to 25 kg, choć można mieć 8 kilo nadbagażu, z tym że każdy taki kilogram kosztuje 60 baksów ekstra (nie miałem grama więcej niż standard:). Zaraz potem nasze wory zostały zabrane i już czekają w rosyjskim transportowcu Ilyushin IL76, którym jutro polecimy – jak tu mawiają – “to the ice”. Co ciekawe upadek komunizmu w 1989 r., doprowadził także do szerszego otwarcia Antarktydy dla naukowców, podróżników i wspinaczy. ALE to Amerykanie, załoga i obsługa samolotu jest rosyjska.

 

O 19.00 mamy otrzymać od ALE pierwszy komunikat dotyczący pogody i wylotu. Od tego momentu, w każdej chwili możemy dostać wezwanie, aby w ciągu 45 minut stawić się na miejscu zbiórki, skąd zostaniemy zabrani na lotnisko. Wylot planowany jest na poniedziałek 17 grudnia godz. 7.00, ale w zależności od pogody może zostać przyspieszony bądź opóźniony. Zdarzało się w przeszłości, że na wylot czekano dłużej niż tydzień. Prognoza na jutrzejszy poranek jest dobra, więc mamy nadzieję, że ruszymy punktualnie, ALE jest jednak nieobliczalne…

 

Ten wpis chciałem udokumentować zdjęciem wraku żaglowca, który rozbił się o skały kilkadziesiąt kilometrów od Punta Arenas, a który widziałem w 2007 r. Podpis miał brzmieć “Los tych, którzy nie chcieli współpracować z ALE”. Niestety nie mam teraz tej fotki, niech więc za to będzie także  z tamtej podróży: “Ale góra: Fitz Roy 3.441 m n.p.m., Patagonia II 2007 r.” (szerzej www.7szczytow.pl/aconcagua).

 

Zwiń

Po 44 godzinach podróży dotarłem do hotelu w Punta Arenas: Lufthansą do Frankfurtu nie ma co ukrywać profeska, dalej już nie profeska chilijskimi LAN Airlines do Madrytu, z czterogodzinnym opóźnieniem do Santiago, a tam po kolejnych dziewięciu godzinach do Punta Arenas.

 

Mocnym punktem podróży był przelot nad Andami, a jeszcze mocniejszym wizyta w Santiago u znajomego, 97-letniego Raula Nałęcz-Małachowskiego. Dużo ciekawych opowieści, w szczególności o Ojcu Stanisławie-generale II Rzeczypospolitej, przedwojennym Poznaniu, ziemiańskiej korporacji Corona i wojennych losach. Więcej na ten temat w aktualnościach Archiwum i Muzeum Polskich Korporacji Akademickich (www.archiwumkorporacyjne.pl).

 

Poza tym o dwóch rzeczach z podróży warto wspomnieć: jak to z bagażem było i gdzie wylądowałem w Punta Arenas.

 

Zaczęło się od odprawy bagażu w Poznaniu. W Himalaje owszem można było mieć dwie sztuki, ale za ocean – jak wyjaśniła mi miła Pani – już nie. Należy się dopłata za drugą sztukę, bagatela tylko nieco ponad 800 zł. Wymiana zdań z Panią była długa, ale spuśćmy zasłonę milczenia. Oczywiście nie zapłaciłem, zaczęło się więc przepakowywanie. Czasu było mało, no ale się udało stworzyć z dwóch jedną sztukę bagażu tj. plecak i wianuszek ekwipunku z każdej strony. W uznaniu wysiłku od miłej Pani dostałem duży plastikowy worek, do którego wpakowałem plecak z przyległościami. Wszystko obkleiliśmy taśmą i zrobiło się bardzo późno. Więc do kontroli osobistej już truchtem. Wszystko z kieszeni, laptop i aparat z plecaczka, zdjąć buty…. Tylko przeszedłem kontrolę, gdy z głośników usłyszałem komunikat “Pasażer Bartłomiej Wróblewski proszony jest o podejściem do wejścia numer 18”. Szybko mi wyjaśniono,  że w moim bagażu znajdują się podejrzane przedmioty. Taśmy zostały zerwane, worek rozdarty i rozpoczęło się przeszukiwanie. Nic nie znaleziono, ale wiadomo “safety first”. Z miłym Panem z kontroli ponownie zapakowaliśmy plecak w worek, obkleiliśmy taśmą i już biegiem raz jeszcze do kontroli osobistej. Wszystko z kieszeni, laptop i aparat z plecaczka, zdjąć buty…

 

W Santiago odebrałem bagaż i po przejściu kontroli celnej – zgodnie z informacją, którą uzyskałem we Frankfurcie – poszedłem go nadać na ostatnią część lotu. Wbrew temu co przekazano, niestety jest to możliwe najwcześniej na sześć godzin przed rozpoczęciem lotu, a pozostało 7,5 godziny. Pół godziny minęło na przekomarzaniu się z miłymi Paniami z LAN Airlaines i ich tłumaczem. Wymiana zdań była długa, ale spuśćmy zasłonę milczenia. Ostatecznie bagaż przyjęto.

 

Na koniec jeszcze przed wylotem z Santiago miły Pan z LAN Airlaines wypatrzył sobie trzy osoby z setki oczekujących i zakwestionował wielkość podręcznego bagażu. Kiedy grzecznie spytałem dlaczego mój bagaż budzi jego wątpliwości, a obok stojące  są przecież większe. Odpowiedział rzeczowo: “I am doing my job”. Wymiana zdań była długa, ale spuśćmy zasłonę milczenia.

 

O 1.30 w piątek 15 XII dotarłem do Punta Arenas. Miałem szczęście jakaś miła Pani, która odbierała syna z samolotu, zgodziła się podwieźć mnie do samego hotelu. Na tym moje szczęście się skończyło. Miła Pani w recepcji poprosiła o 680 USD depozytu. Wymiana zdań była nieco dłuższa, ale spuśćmy zasłonę milczenia. Przez kolejne dwie godziny szukałem innego hotelu. Ale w końcu znalazłem… Po 44 godzinach podróży cały czas chodziła mi po głowie kultowa scena z Barei: “Ja to, proszę Pana, mam bardzo dobre połączenie” 🙂

Zwiń