Everest / Vinson Blog

Od 15 kwietnia tj. od tygodnia jesteśmy w bazie pod Everestem (Everest Base Camp, EBC). Baza położona jest na lodowcu Khumbu, rozciąga się na przestrzeni około kilometra. Średnia wysokość to około 5.350 m n.p.m.

 

W związku z niestabilną sytuacją polityczną w Tybecie, w ostatnich latach większość (prawdopodobnie około 75%) wspinaczy wchodzi na Everest od strony południowej. Dla nich wspinaczka rozpoczyna się właśnie w EBC.

 

W tym roku baza pod Everestem podzielona jest na około 30 różnej wielkości podobozów. Najmniejszy liczy trzy osoby (wspinacz, Sherpa wysokościowy, kucharz), największy niemal 100 osób. Podobozy tworzone przez agencje wspinaczkowe. Najbardziej znane z nich to amerykańskie RMI, Alpine Ascents, IMG, Mountain Trip, nowozelandzka Adventure Consultans, (z siedzibą we Francji) Himex, a z agencji nepalskich Asian Trekking czy Seven Summits Trek. Każdy podobóz ma swojego kierownika (niekiedy tożsamego z kierownikiem wypraw), wszędzie są kucharze, pomocnicy kucharzy, tragarze.

 

W tym roku na Everest od strony nepalskiej ma wchodzić niemal 100 osób mniej niż w zeszłym. Jeśli wierzyć urzędowym danym w 2013 r. wydano 374 pozwolenia na wspinaczkę z EBC, z tego 282 osoby wchodzą na Everest. Pozostałe osoby wykupiły pozwolenia na wspinaczkę na Lhotse oraz Nuptse. Nikt nie wspina się na Pumori. To dobre wiadomości. W ubiegłym roku w EBC było łącznie niemal 500 wspinaczy…

 

Niemal każdemu wspinaczowi towarzyszy Sherpa wysokościowy (tzw. climbing Sherpa, high attitude Sherpa). Niektórzy wspinacze mają więcej niż jednego Sherpę. Ponadto mieszkańcami bazy od marca do czerwca są kierownicy podobozów, kucharze, pomocnicy kucharzy, tragarze. Łącznie zapewne ponad 1000 osób. Miasteczko.

 

Baza jest duża, ale życie toczy się w podobozach, liczba mieszkańców nie przytłacza. W moim podobozie, organizowanym przez Rolwoling Excursions mamy obecnie dziewięciu wspinaczy (jedna osoba z powodów zdrowotnych się wycofała), dwóch naukowców (dwóch innych zakończyło już swoje badania), trzech gości (rodzina jednego ze wspinaczy), ponadto 16 Sherpów, w tym 11 wysokościowych, kucharza i dwóch pomocników dla EBC oraz kucharza i pomocnika dla obozu II. To standard, w przypadku znanych (czytaj „droższych”) agencji Sherpów jest zazwyczaj więcej.

 

Rolwaling Excursions to nepalska firma wspinaczkowa założona przez Chiringa Sherpę. Chiring jest znaną postacią wśród himalaistów, nie tylko z powodu 12-krotnego zdobycia Everestu oraz kilku innych ośmiotysięczników. W 2008 r. brał udział w akcji ratunkowej w czasie znanej katastrofy na K2. Wydarzenia te i postawa Chiringa stały się podstawą kilku książek. Nazwa firmy pochodzi od regionu Himalajów – Rolwaling – skąd pochodzi założyciel i większość pracujących w niej Sherpów. Rolwaling leży na zachód od regionu Khumbu. W czasie trekkingu na początku kwietnia byłem w Thame, czyli niemal na samej granicy między regionami Khumbu a Rolwoling. Warto dodać, że większość Sherpów z Rolwaling to bliższa bądź dalsza rodzina.

 

17 kwietnia odbyła się w naszym podobozie puja (wym. pudża). To ceremonia buddyjska, w trakcie której lama błogosławi uczestników wyprawy, sprzęt, jedzenie. Co do zasady, dopiero po pujy i uzyskaniu błogosławieństwa, Sherpowie są gotowi na wspinaczkę powyżej EBC. W czasie pobytu w EBC odbyliśmy wycieczki do bazy pod Pumori (ok. 5.600 m n.p.m.) oraz na pobliskie wzgórze Kalapathar II (5.555 m n.p.m.), a także przeszliśmy przeszkolenie lodowcowe i lodospadowe. Charakterystycznym elementem wspinaczki na Everest od strony południowej jest konieczność przejścia kilkudziesięciu szczelin w lodowcu i lodospadzie Khumbu. Na większości z nich znajdują się metalowe drabiny zakładane przez słynnych Icefall Doctors. To wielkie ułatwienie, ale ich przekraczanie nie należy do przyjemnych. Podobno i zapewne można się do tego przyzwyczaić. Podobno…

 

Dziś dzień odpoczynku. Jutro tj. 23 kwietnia o trzeciej nad ranem po raz pierwszy ruszamy na lodospad Khumbu. Mamy przejść część lodospadu do tzw. Popcorn Point, a następnie wrócić do EBC. Jeśli pogoda pozwoli 25 kwietnia przejedziemy cały lodospad i zatrzymamy się w obozie I (ok. 5950 m n.p.m.), skąd 26 kwietnia pójdziemy do obozu II (ok. 6.500 m n.p.m.). Stamtąd po kilku dniach będziemy wspinać się do obozu III (ok. 7.300 m n.p.m.). Celem jest spędzenie jednej-dwóch nocy w tym obozie, a w miarę możliwości dla lepszej aklimatyzacji wejście bez tlenu jeszcze kilkaset metrów wyżej, być może do Żółtych Skał (ang. Yellow Bend) na wysokość ok. 7.800 m n.p.m.

Zwiń

Pierwszą część wyprawy mam za sobą. Doszło do kilku ciekawych, ale i niepokojących wydarzeń. Sukcesem było zdobycie 13 kwietnia szczytu Lobuche Wschodni (6.119 m).

 

 

W Dingboche spotkała mnie niemiła niespodzianka. Zatrułem się wraz z kilkoma uczestnikami wyprawy . Choć starałem się nie powtórzyć złych doświadczeń z przeszłości… W 1997 r. w Nepalu miałem tyfus. Rok temu w czasie wyprawy na Everest w tybetańskim Nylang także się zatrułem. Napędziło mi to sporo strachu, ponieważ zatrucie było silniejsze niż w przypadku innych osób, pierwszy antybiotyk nie zadziałał, a wyleczyłem się ostatecznie dopiero po tygodniu biorąc drugi antybiotyk.

 

9 kwietnia, z jednodniowym opóźnieniem, dotarłem do bazy pod Lobuche (4.910 m). Decyzja o zaprzestaniu leczenia w wilgotnym i brudnym Dingboche oraz dołączeniu do wyprawy obozującej już pod Lobuche okazała się zbawienna. Zatrucia w czasie trekkingu na Everest to rzecz powszechna. Kucharze w lodge’ach, choć nie chcą, to mogą zabić każdego:)

 

 

W obozie pod Lobuche doszedłem do siebie i 12 kwietnia wraz z pięcioma pozostałymi uczestnikami wyprawy oraz kilkoma Amerykanami założyliśmy obóz I (ok. 5.200 m), a 13 kwietnia po pięciu godzinach wspinaczki zdobyliśmy Lobuche Wschodni (6.119 m). Mieliśmy fantastyczną pogodę i nieprawdopodobnie piękne widoki na Everest, Makalu, Nuptse, Ama Damblam i kilkadziesiąt innych otaczających szczytów. Dla uzyskania lepszej aklimatyzacji obozowaliśmy na wierzchołku. Zabawne, ale właśnie na szczycie Lobuche ustąpiły ostatnie symptomy zatrucia… 14 kwietnia rano zeszliśmy do bazy.

 

 

Na Lobuche weszła tylko szóstka z dziesięciu wspinających się uczestników wyprawy (dwóch Amerykanów, dwóch Indonezyjczyków, dwóch Polaków). Jeden z Amerykanów z powodu zapalenia zęba został 11 kwietnia helikopterem odtransportowany do Katmandu, drugiego z powodu trwającego kilkanaście dni zatrucia 12 kwietnia ewakuowano także do Katmandu. Jedyny w grupie Szwed z powodu choroby wysokościowej musiał pierwszego dnia wspinaczki na Lobuche zejść do bazy. Kolejny z Amerykanów jest w drodze i ma do nas dołączyć dopiero w bazie pod Everestem. Wszyscy trzej Amerykanie należeli do grupy planujących wspinaczkę na Lhotse bądź na Everest bez tlenu…

 

 

Jedynym obok mnie Polakiem wśród wspinających się członków ekspedycji jest Piotr Cieszewski z Klubu Wysokogórskiego w Warszawie. Co ciekawe, tuż przed wyjazdem, w Wielką Środę 27 marca wziął ślub i dwa dni później wyruszył wraz z żoną w podróż poślubną na wyprawę na Everest… 10 kwietnia w obozie pod Lobuche odbyło się przyjęcie ślubne Piotrka i Eweliny. Kto nie był niech żałuje, a ja potwierdzam, że Ci którzy cierpieli w tym czasie zatrucie też żałują…

 

 

Dziś jesteśmy w drodze do bazy pod Everestem. Wysyłam tę wiadomość z Gorak Shep, ostatniej wioski przed bazą. Informacja o powszechnym dostępie w regionie Khumbu do bezprzewodowego internetu okazała się mocno przesadzona. Stąd brak wiadomości na stronie i FB. Utrudniony był także kontakt telefoniczny. Od Dingboche nie było łączności za pomocą telefonów sieci GSM. Pozostawał więc jedynie kontakt przez telefon satelitarny. Podobno w bazie pod Everestem ma być lepiej…

 

 

Pierwsze wiadomości o dobrych warunkach śniegowych na Evereście okazały się niestety nieprawdziwe. W tym roku na południowej stronie Everestu jest jeszcze mniej śniegu niż w poprzednim. Wspinaczka będzie cięższa, zwiększa się także ryzyko lawin kamieni.

 

Następne dwa etapy ekspedycji mają wyglądać następująco:

 

– 16 kwietnia – 11 maja – okres aklimatyzacji w bazie pod Everestem oraz aklimatyzacja i założenie obozów I, II oraz III. Najtrudniejszymi fragmentami tej części wspinaczki będzie kilkukrotne pokonanie trudnego technicznie i niebezpiecznego lodospadu Khumbu położonego w górnej części lodowca Khumbu między EBC a obozem I (6065 m n.p.m.), a także wspinaczka ścianą Lhotse do obozu III (7470 m n.p.m.).

 

– 12 maja – 29 maja – okres ataku szczytowego na Everest (8848 m n.p.m). Ostatni fragment wspinaczki na Dach Świata jest trudny ze względu na wysokość i porównywalny jedynie z kilkoma najwyższymi ośmiotysięcznikami. Z obozu III wspina się dalej ścianą Lhotse do Przełęczy Południowej (7920 m n.p.m.), gdzie znajduje się obóz IV i rozpoczyna się tzw. „strefa śmierci”. W dniu ataku szczytowego wspinaczka wiedzie granią południowo-wschodnią na wierzchołek południowy (8750 m n.p.m.), a wreszcie na główny szczyt Everestu. Technicznie trudnym fragmentem tej części wspinaczki jest pokonanie 12-metrowej ściany skalnej tzw. uskoku Hilarego (8760 m n.p.m.).

 

Zwiń

Zgodnie z założeniem z Namche Baazar (3.440 m) przeszliśmy do Deboche (3.820 m), a stamtąd do Dingboche (4.410 m). Tu zatrzymaliśmy się na dwa dni dla lepszej aklimatyzacji. Droga wiedzie himalajskimi dolinami. Niemniej posuwamy się do góry. W dwa dni zyskaliśmy niemal 1000 metrów wysokości. W czasie wycieczki z Dingboche na pobliskie wzgórza dorzuciliśmy kolejne 250 m.

 

Powiedzmy, że zabawna historia zdarzyła się z moim sprzętem. Do Dingboche miałem do dyspozycji tylko to co zabrałem na trzydniowy trekking. Kiedy spotkałem się z resztą uczestników wyprawy w Namche Baazar okazało się, że gdzieś zapodziała się torba z moim sprzętem na trekking i wspinaczkę na Lobuche Wschodni. Pierwszego dnia rytualne zapewnienia, że bagaż dotrze jutro. Kolejnego dnia, że w następny dzień. I tak kilka dni z rzędu. W Doboche padła już jasna deklaracja, że torba może dotrzeć dopiero do Lobuche tj. za cztery dni. Zacząłem się niepokoić. W Dingboche okazało się, że w gruncie rzeczy nie wiadomo, czy bagaż został w hotelu w Katmandu, na lotnisku w Lukli, utknął gdzieś po drodze, czy może wreszcie omyłkowo został wysłany do Everest Base Camp. Każda z tych opcji to mała katastrofa… Po długiej dyskusji, w sobotę popołudniu wysłano wreszcie dwóch Szerpów w pogoni za karawaną jaków, gdzie być może miał znajdować się mój bagaż. Kilka godzin później wrócili z torbą poszukiwanego koloru. Po ich nietęgich minach było widać, że zdawali sobie sprawę, że nie trafili… Chwilę później zostali ponownie wysłani na poszukiwania. Późnym wieczorem victoria, zwycięstwo, sukces. Szerpowie pojawili się z właściwym bagażem.

 

Nie nacieszyłem się jednak sprzętem. Wystarczyła jedna noc. Wymioty, biegunka, temperatura. I Himalaista staje się człowiekiem… Następnego dnia wyprawa, a wraz z nią moja dopiero co odnaleziona torba ze sprzętem, ruszyła do Lobuche. A ja z dwoma innymi uczestnikami wyprawy leczymy się po zatruciu… Słabym punktem trekkingu do bazy pod Everestem, jest stołowanie się w miejscowych schroniskach (tzw. lodge’ach). To zawsze jest loteria. Lepiej zorganizowane wyprawy mają swojego dobrze przeszkolonego kucharza, a tym samym ograniczają ryzyko zatruć pokarmowych. Ryzyko jest duże, ponieważ nierzadko zatrucie w czasie wyprawy, determinuje jej rezultat. Mam nadzieję, że nie tym razem:)

 

Z jednodniowym opóźnieniem wychodzę za chwilę do Lobuche. Przez najbliższy tydzień nie będę miał dostępu do internetu, ale już dziś wieczorem będę dostępny pod telefonem satelitarnym.

Zwiń

Po powrocie z trekkingu w Thame, dołączyłem w Namche Bazaar do pozostałych uczestników wyprawy. Z wyjątkiem Chrisa Klinke oraz zespołu badaczy z Kalifornii, których poznałem już w Katmandu, spotkałem ich po raz pierwszy w życiu.

 

Ostatecznie w wyprawie bierze udział dziesięciu wspinaczy, w tym pięciu Amerykanów z USA, dwóch Polaków, dwóch Indonezyjczyków oraz Szwed. Celem sześciu osób jest zdobycie Mount Everestu, dwóch wejście na Lhotse, dwóch wspinaczy chce najpierw wejść na Everest, a jeśli czas i pogoda pozwoli później zaatakować Lhotse.

 

Drugim Polakiem w wyprawie jest Piotr Cieszewski. Piotr jest moim rówieśnikiem (38 lat), pochodzi z Gdańska, mieszka w Warszawie, należy do Klubu Wysokogórskiego w Warszawie, przez wiele lat był dyrektorem w koncernie budowlanym Skanska.

 

 

Ponadto w wyprawie uczestniczy czterech naukowców-antropologów (trzech mężczyzn i jedna kobieta) z Uniwersytetu Stanforda z Kalifornii. Będą nam towarzyszyć do końca wyprawy. Ich celem jest zbadanie organizacji i przebiegu wypraw wysokogórskich, w tym interakcji międzyludzkich w czasie takich ekspedycji. Jesteśmy więc i podmiotami wspinaczki i obiektami badań:)

 

Z jednym wyjątkiem wszyscy uczestnicy wyprawy to mężczyźni. W pierwszej części wyprawy, tj. w czasie trekkingu do bazy pod Everestem, towarzyszą nam jeszcze dwie Panie. Mąż jednej z nich będzie wspinał się na Everest, a być może także na Lhotse. Druga z Pań jest w podróży poślubnej… W Wielką Środę, na dzień przed wylotem do Nepalu, Ewelina Kuchcińska wyszła za mąż za jednego z polskich uczestników wyprawy…

 

 

O innych uczestnikach wyprawy wkrótce…

Zwiń

W ramach aklimatyzacji i w oczekiwaniu na pozostałych uczestników wyprawy wyruszyłem z Namche Bazaar na dwudniowy trekking do położonej na północny-zachód osady Thame (3.800 m).

 

Było trochę jak przed 15 laty na trekkingu wokół Annapurny. Z jednej strony piękne góry, z drugiej fascynujące wioski pełne świadectw żywotności buddyzmu. Przywiązanie Szerpów do religii i kultury jest niezwykłe. W czasie trwającej kilka godzin wędrówki, w wioskach i poza nimi, co kilkaset metrów świątynia, inna budowla sakralna, religijne inskrypcje na skałach czy malowidła Buddy. I wszędzie modlący się ludzie…

 

 

Nocowałem w zakurzonym tea-house przy klasztorze w Thame (3.920 m). Byłem chyba pierwszym od dawna gościem… Gospodyni chciała mnie położyć w dwuosobowym pokoiku a la norka w piwnicy. Przy pokoju siano dla yaków, ledwo można było oddychać, straszny brud. Ostatecznie spałem na ławce w głównym pomieszczeniu tea-house.

 

 

W nagrodę z okien tea-house piękne widoki o poranku na górujące nad doliną Thame Tartikhę (6.186 m) oraz Kongde (6.086 m), a także odległe Thamserku (6.608 m), Kangtegę (6.685 m) oraz Ama Dablam (6.856 m).

 

 

 

Rano zwiedziłem klasztor, a następnie podszedłem w górę doliny Thame do wysokości 4.250 m. Podczas tej wyprawy to najwyższa osiągnięta wysokość.

Zwiń